Lieve dames,
Afgelopen zaterdag speelden we de laatste wintercompetitie-wedstrijd uit tegen Almere MD5. In het clubhuis van Almere heb ik bij de voorbespreking gesproken over mijn bewondering over jullie instelling tijdens wedstrijden: ookal komen jullie achter, jullie laten de kopjes niet hangen en blijven gewoon doorhockeyen. Echter, ik vroeg me ook af of de wil om te winnen bij jullie wel voldoende aanwezig was. Dus stelde ik de vraag: “wie van jullie vindt het erg om te verliezen?”. Slechts twee van jullie staken na enig nadenken een vinger aarzelend (half) op. Jullie vinden plezier in het spel belangrijker dan winnen. En plezier in het spel is inderdaad heel belangrijk! Maar je mag ook best willen winnen en je mag ook best teleurgesteld zijn als dat niet lukt.
Ik had daarom als thema voor de wedstrijd meegegeven: BOOS. Ik wilde jullie graag eens BOOS op het veld zien. Met Kristie heb ik een keer een gesprek gevoerd over “je boos maken” in het veld en doen alsof de bal een fel-begeerde i-pod is die je wilt hebben en zeker niet wilt verliezen. Ik geloof dat Kristie dat heel goed begrijpt, want sindsdien speelt ze de sterren van de hemel.
De opdracht was dus: BOOS zijn als de tegenpartij de bal heeft en alles op alles zetten om die bal terug te krijgen.
Daarnaast was de tweede opdracht om goed te kijken en snel en zuiver te passen en de bal niet onnodig aan de tegenpartij cadeau te geven bij het uitslaan.
Toen we het veld betraden vroeg ik mij ernstig af of we wel het juiste veld hadden. De tegenpartij was wel erg groot. Ik dacht: “dat is vast een C-team?!” Maar nee, het bleek toch MD5. En tja, als de coach daar al van schrikt, dan kan ik me voorstellen dat jullie dat ook deden.
In de eerste helft zag ik geen boosheid. Jullie liepen als timide lammetjes over het veld en gaven toch wel veel ballen onnodig weg aan de tegenpartij, die daar handig gebruik van maakten: Almere was snel, speelde uitstekend samen (kijken, passen en doorlopen – zoals jullie dat vanmiddag tijdens de training ook geoefend hebben...) en zorgden voor grote druk op onze achterhoede.
Slechts twee spelers van ons zag ik met de door mij gewenste felheid “tekeer” gaan: Roos en Isabel, die beiden op links fantastisch mooie acties lieten zien en ik was onder de indruk van het “gepingel” van Isabel, waarmee ze telkens weer 2 of zelfs 3 speelsters voorbij wist te spelen.
In de rust besloot ik maar eens een donderpreek te houden: de coach was boos, want de opdracht om nu eens boos te zijn was nog niet uitgevoerd. Jullie moeten veel feller zijn op de bal en niet afwachten (als voorbeeld noemde ik Roos, die als een pitbull op ballen afgaat). Ook benadrukte ik nogmaals dat je bij het uitnemen goed moet kijken en de bal niet aan de tegenpartij weg moet geven (je kunt er niet doorheen!). Daarnaast wilde ik de tweede helft meer passes zien – sneller de bal afgeven en met zijn 2-en de tegenstander uitspelen in plaats van zelf te proberen langs te tegenstander (of er door...) te komen.
In de tweede helft zag ik inderdaad meer felheid, van het hele team. En dat resulteerde ook in een paar gevaarlijke aanvallen van ons, met een mooie goal van Tessa (waarbij ze de toeschouwers wel heel erg in de spanning liet, door de bal die bijna niet mis kon gaan niet goed te raken, vervolgens de bal net voor de achterlijn toch nog te kunnen pakken en tussen de keeper en de doelpaal in over de doellijn wist te spelen!).
De tweede helft kende helaas ook wat mindere momenten: eerst Roos die onderuit werd geschoffeld door de tegenpartij, maar Roos stond op en ging als een bikkel gewoon door. Pas toen ze werd gewisseld (volgens plan) bleek dat ze zich behoorlijk had bezeerd tijdens de val en toen kwamen er pas tranen uit. Ik ben trots op je Roos, maar de volgende keer mag je best aangeven dat je even gewisseld wil worden!
En vervolgens de knie van Julia die geraakt werd door de bal tijdens een verdedigende strafcorner. Dat was schrikken voor het hele team. Gelukkig bleek het allemaal nog mee te vallen na het bezoek aan het ziekenhuis en kon Julia ’s avonds zelfs meedansen tijdens jullie eerste echte hockeyfeest!
Meiden, een verzoek deze week: spaar alle frustraties en ergernissen (op vervelende moeders, vaders, broertjes, zusjes, juffen en meesters, pestkoppen enzovoorts) op en gooi het er allemaal uit in de volgende wedstrijd... Winnen is echt heel leuk, maar je moet er wel wat voor doen!
Tot vrijdag!
Groeten,
De Coach!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten